Rammen tot muren deuren zijn – Deel 2

Pak de cola en popcorn er maar weer bij, na deel 1 hier het vervolg van mijn verhaal over mijn zoektocht en strijd met het UWV hoe ik mijn arbeidsongeschiktheid (AO) kan combineren met mijn ondernemerschap.

Na acht jaar leek ik dus een antwoord te hebben, maar niet eentje die ik rechtvaardig vond:
Zodra mijn inkomen uit mijn bedrijf gelijk of hoger is dan de hoogte van mijn AO-uitkering word ik herkeurd en arbeidsgeschikt verklaard. Ik kan dan nog vijf jaar terugvallen in mijn AO-status en uitkering. Daarna ben ik vogelvrij. Verzekeren tegen AO is niet mogelijk, want dat ben ik al. Dat ik een progressieve ziekte heb waardoor ik nog wel vijf jaar maar misschien geen twintig jaar meer kan werken, daar is in ons prachtige sociale zekerheidsstelsel geen rekening mee gehouden. Ik moet dan in een paar jaar tijd zó veel geld verdienen dat ik kan voorzien in mijn inkomen tot én mét mijn pensioen.

De volgende missie

Dan start mijn volgende missie: die vijfjaartermijn om terug te kunnen vallen in mijn AO moet eraf. Lijkt mij niet zo moeilijk. Het is immers een win-win situatie: ik kost dan heel veel jaar geen geld voor het UWV want ik verdien zo lang als het gaat mijn eigen inkomen en heb dan geen uitkering nodig. Én ik draag mijn premies af, betaal belasting en draag waardevol bij aan de maatschappij. Ik blij, de Nederlandse staatskas blij.
Althans dat zou je denken.

Via de reguliere weg binnen het UWV kom ik geen stap verder. Iedereen bevestigt dat het zo zou moeten maar niemand heeft het mandaat om dit uit te mogen voeren. Ik lees op een gegeven moment een artikel over de ‘UWV-maatwerkplaats’. Daar werken arbeidsdeskundigen met het mandaat om afspraken op maat te maken. Daar moet ik zijn! Ik speur de gehele UWV site af, maar nergens vind ik contactgegevens van deze maatwerkplaats. Ik ontpop mij tot een Sherlock Holmes en vind uiteindelijk via Twitter een naam en via LinkedIn de persoon. Weer word ik doorverwezen en krijg een behulpzame dame aan de lijn. Weer vertel ik mijn verhaal. Weer wordt bevestigd dat dit inderdaad niet klopt en logisch zou zijn als dit aangepast wordt. “Maar je vraagt mij de wet te veranderen en dat kan ik niet.”
Weer een doodgelopen spoor.

Kan de minister dan iets betekenen?

Inmiddels loopt mijn carrière als inspirerende spreker behoorlijk goed en spreek ik op de meest uiteenlopende podia over verandering & wendbaarheid en diversiteit & inclusie.
Op een dag sta ik in het NBC in Nieuwegein op een congres waar direct na mij de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, Karien van Gennip, spreekt. Via de congresorganisator wordt geregeld dat ik naderhand één minuut krijg om met haar te spreken. Ik leg haar mijn situatie uit en vraag haar of zij ervoor kan zorgen dat er maatwerkafspraken mogelijk worden, zoals om de vijfjaartermijn op te heffen. Ze geeft aan dat de wetgeving inderdaad averechts werkt op deze manier en aangepast moet worden. Haar woordvoerder wordt ingeschakeld en zij belooft mij hier werk van te maken. Zoals gevraagd stuur ik een mail om de situatie uit te leggen en ik krijg een mail terug dat ze hier in gaat duiken. Maanden later stuur ik een mail om te informeren naar de status maar ik krijg geen reactie.
Ik probeer het nog een keer. Weer geen reactie.
Wéér een doodgelopen spoor.

Ondertussen voel ik steeds meer onrust omdat ik ieder moment de brief kan krijgen dat ik herkeurd word. Dan gaat de vijfjaartermijn lopen en moet ik voor die tijd mijn bedrijf stopzetten en alsnog volledig arbeidsongeschikt met een uitkering achter de geraniums.
En dat wil ik niet.

De deur

Het is januari 2023 als ik spreek voor een speciaal talentontwikkelingsprogramma van de overheid. In de zaal zitten talentvolle managers van overheid gerelateerde instellingen en hun leidinggevenden. De sfeer zit er goed in en als tijdens de Q&A iemand die bij het UWV werkt vraagt: “wat zijn je ervaringen met het UWV en hoe kunnen wij jou helpen?”, weet ik niet waar te beginnen. “Heb je even?”. We lachen en ik leg heel kort uit dat ik heel erg geholpen zou zijn met een verandering in de wetgeving dat ik ook na vijf jaar volledig in mijn inkomen te hebben voorzien vanuit mijn ondernemerschap terug kan vallen op mijn AO óf mij mogen verzekeren tegen AO.

Tijdens de borrel komt de Directeur Uitkeren van het UWV naar mij toe. Ze laat duidelijk merken dat ze mij echt wil helpen omdat het systeem in Nederland nu niet doet waar het voor bedacht is: mensen aan het werk houden. We wisselen contactgegevens uit. Ik bespeur een gevoel van wantrouwen bij mijzelf na al die doodgelopen sporen en spreek mijzelf streng toe dat ik niet zo moet denken. Dat ik door moet blijven zetten want er gaat een oplossing komen.
Gelukkig klopt mijn gevoel niet. Nog diezelfde week hebben we vervolgcontact. Er wordt een team samengesteld van diverse experts binnen het UWV en zij stellen met elkaar een overzicht op van de mogelijke scenario’s. Tijdens een videocall leggen zij mij uit wat mijn mogelijke opties zijn. En wat blijkt…ik kan wél een AO-verzekering afsluiten bij het UWV!
Naast de opties die al bij mij bekend waren, zoals stoppen met mijn bedrijf (eigenlijk geen optie dus), bleek al die jaren niemand te weten dat dit ook een mogelijkheid was en ik verkeerd voorgelicht te zijn. Door de medewerkers van de UWV Verzekeringenafdeling zelf nota bene. Dit betekent dat ik zo lang als ik kan kan blijven werken en niet beperkt meer word door regeltjes. Ik mag dan slechtziend zijn, ik zie spontaan eenhoorns over glitterregenbogen lopen van blijdschap.

“Muren blijken deuren te kunnen worden, je moet alleen heel lang blijven rammen.”

Het was ‘even’ beuken maar nu de deur eenmaal is gevonden staat deze wagenwijd open om mij te willen helpen. Ik krijg de contactgegevens van diverse experts binnen het UWV, mocht ik vragen hebben.
In de maanden die volgen houd ik contact met een van de directeuren. Hij vertelt mij dat hij gaat starten met een nieuwe functie bij het Ministerie van SZW en komt dan aan de ‘wetgevingkant’ te werken. “Ik rust niet voordat de wetgeving is aangepast zodat mensen zoals jij kunnen blijven werken.”
Goud.

En dan komt de brief waar ik jarenlang met angst naar heb uitgekeken en ik nu met een big smile openmaak. Negen jaar geleden kreeg ik het vonnis dat ik volledig arbeidsongeschikt was verklaard. Door het progressieve karakter van mijn ziekte zat werken er niet meer in voor mij volgens het UWV. Ik mocht op mijn 31e ‘alvast gaan genieten van mijn pensioen’.
Mijn bedrijf runnen als spreker, boeken schrijven en partner en trainer zijn van de Speakers Club, dat is pas genieten.

“Per 24 december 2023 bent u volledig arbeidsgeschikt verklaard.”
Nog nooit ben ik zó blij geweest een dikke verzekeringspremie te moeten betalen.

Muren blijken deuren te kunnen worden, je moet alleen heel lang blijven rammen.

Joyce de Ruiter is een veelgevraagd inspirerende spreker op het gebied van wendbaarheid, veerkracht en leiderschap in tijden van verandering en diversiteit & inclusie. In haar keynotes combineert ze beste inzichten uit de psychologie van veranderen met haar krachtige levensverhaal over hoe ze omgaat met het langzaam verliezen van haar zicht en gehoor.