Wat als chocola niet meer helpt?

Door de Coronacrisis wordt een enorm beroep gedaan op de wendbaarheid van de samenleving. En laat wendbaarheid nu net hét thema in mijn leven zijn. Mega fascinerend vind ik het om te zien hoe mensen invulling geven aan de beperkingen en tegelijkertijd mogelijkheden die ontstaan door het feit dat we nu massaal vanuit huis moeten werken.

Inventiviteit en wendbaarheid van omdenkers

Open ik mijn mailbox en LinkedIn vliegen de omdenkers mij om mijn oren: mensen dopen zichzelf om tot thuiswerkcoach of zijn van de ene op andere dag volledig ingericht op het geven van online seminars. Ik bewonder deze inventiviteit en wendbaarheid en ik geef mijzelf zelfs op mijn donder dat ik dat nog niet heb gedaan, want dat zou je verwachten van iemand die predikt over wendbaarheid, toch?
Drie weken geleden keek ik nog met enige nervositeit naar mijn overvolle agenda waarvoor ik alles tot in de puntjes had voorbereid; schema’s voor opvang van de kinderen, een kookmiddag om maaltijden in de vriezer te hebben voor dagen dat ik laat thuis zou zijn en een stapel mapjes met maatwerkteksten voor lezingen. Sinds twee weken kijk ik naar een volledig leeg geveegde agenda en zou ik alleen maar kansen moeten zien om mijn wendbaarheid te laten floreren.

“Want dat zou je verwachten van iemand die predikt over wendbaarheid, toch?”

Mijn eerste reactie bij verandering is chocola

Mijn eerste reactie was echter niet omdenken, maar rouw. Wat baal ik ervan dat ik de groei waar ik met mijn bedrijf in zat nu niet voort kan zetten. Het ging zó goed dat ik afgelopen januari zelfs iemand in loondienst heb genomen en nu al word ik geconfronteerd met het worse case scenario: geen inkomsten en alleen maar kosten.
En wat doe ik als ik in een dip zit? Juist, chocola eten, heel veel chocola. En vluchten in Netflix. Na twee dagen met een deken op de bank spreekt mijn strenge innerlijke zelf me manend toe: ‘Je roept altijd dat je een keuze hebt hoe je met de veranderingen in je leven omgaat, kom op dan!’
Straks lui en tonnetje rond van de chocola weer op het podium staan is niet echt een keuze die mij gelukkig maakt. Ik kies er dan toch liever voor om deze tijd die nu vrij komt te besteden aan mijn ontwikkeling en hiervan te leren.

Angst vs. drempels

Hoewel ik vol bewondering naar alle initiatieven van de vele omdenkers kijk komt dit ook bij mij over als angst. Natuurlijk begrijp ik de angst voor het verlies van inkomsten met alle gevolgen van dien, die herken en voel ik ook.
Maar ik bedoel een andere angst.
Angst voor het missen van de boot nu en als deze crisis voorbij is. We hebben geen controle op wat er nu in de wereld gebeurt en de mega grote veranderingen waar we mee te maken hebben (en wees eens eerlijk, dat hebben we toch nooit?).
Maar creëren we nu niet een schijnzekerheid door allemaal halsoverkop diensten aan te bieden wat we nooit gedaan zouden hebben als we Corona alleen maar hadden geassocieerd met een biermerk? Want anders hadden we dat allang al gedaan toch?
Bij mij roepen posts van mensen die van de ene op de andere dag zichzelf expert noemen in een dienst waar ik ze nooit eerder over heb gehoord vaak de gedachte op van ‘schoenmaker blijf bij je leest’.
En om alle reacties voor te zijn; ja, ik hoor ook die stem in mijn hoofd zeggen ‘soms helpt een crisis je over een drempel heen om iets juist wél te gaan doen’. En eerlijk is eerlijk, misschien kijk ik stiekem ook wel een beetje tegen ze op dat zij dat al wel hebben gedaan.

“De behoefte aan inspiratie op het gebied van wendbaarheid is júíst nu enorm groot.”

De schop onder mijn kont

Ik voelde een enorme drempel om mijzelf aan te bieden voor online, lezingen omdat ik denk dat het niet bij mij past; ik wil mijn publiek zien, horen en de sfeer in de ruimte voelen. Er gaat toch niets boven de sfeer die ontstaat door het type ruimte, de face to face interactie en het samenzijn?
Ook weet ik dat ik iemand ben die een schop onder haar kont nodig heeft om drempels over te gaan. Is het dan toeval dat ik vorige week benaderd werd voor het geven van een online inspiratiesessie?
Ik geloof het niet.
Het blijkt maar weer dat in deze periode van extreme veranderingen in ieders leven door corona de behoefte aan inspiratie op het gebied van wendbaarheid enorm groot is. En ik heb weer een gave uitdaging voor mijzelf gevonden om mij hier in te ontwikkelen. Want een digitaal podium is echt wel anders dan een fysieke, maar zeker niet een minder leuke ben ik inmiddels achter.

Razendsnel mijn mindset veranderen

Met mijn dienstenpakket heb ik er voor gekozen om niet razendsnel alles radicaal om te gooien, wat ik wel razendsnel heb gedaan is mijn mindset veranderen: ik kwam tijd te kort, nu heb ik tijd. Tijd om projecten die al zó lang lopen weer op te kunnen pakken. Mijn boek waar ik al twee jaar aan werk, wat regelmatig weer helemaal stil valt omdat ik het gewoonweg te druk heb, eindelijk af te ronden. Ik loop al maanden met een idee voor een tweede boek, ook hier kan ik een plan voor maken en aan gaan schrijven. Ik ga een training volgen om mijzelf verder te ontwikkelen als spreker, en binnenkort start ik met het geven van online seminars.
Ik bereid mij vol vertrouwen voor op de periode die komt. En ik geniet van alle clichés waar nu ook ruimte voor is: een dagelijkse middagwandeling in de zon met mijn kinderen, echt zien met welk schoolwerk ze bezig zijn, een spelletje doen met het hele gezin of met z’n allen sporten voor de tv verkleed in gekke jaren ’80 outfits. En chocola blijven eten natuurlijk.

Hoe geef jij invulling aan jouw wendbaarheid? Welke lessen wil jij leren in deze periode?