Hoe muziek je wendbaar maakt

Maskers af, kon dat maar met alles.
Ik kijk door de glazen van de oogmeetapparatuur bij de optometrist. Gewoon een standaard halfjaarlijkse lenzencontrole. Al is die voor mij door mijn Ushersyndroom nooit zo standaard als voor mensen met gezonde ogen.

Na mijn rechteroog te hebben gemeten gaat nu dit glas dicht en het glas voor mijn linkeroog open. We weten dat links mijn slechtste oog is dus de optometrist zet de letters op de muur alvast wat groter. Ik scan van links naar rechts over de vier grote letters.
Althans, ik weet dat het er vier moeten zijn, maar ik zie er maar drie.
En ook van die drie is het hard werken en gokken om er iets van te maken. Ik blijf van links naar rechts scannen en opeens zie ik aan de zijkant een vorm ontstaan waar ik een letter van denk te kunnen maken. ‘Ja ik zie volgens mij in de tweede letter een K!’ ‘En zou de derde letter een N kunnen zijn?’ ‘Nee dat is een H’ zegt mijn optometrist.

Mijn zicht is vandaag niet anders dan gisteren. Mijn mindset wel.

Man met de hamer

En dan komt de man met de hamer: mijn zicht is weer slechter geworden. Deze keer voornamelijk door een enorme verergering van de staar in mijn linkeroog. De staar groeit als een soort wit diffuus masker steeds meer over mijn zicht heen.
Normaal gesproken is staar makkelijk behandelbaar en is een operatie een simpele ingreep die aan de lopende band word gedaan.
Doordat mijn netvlies zo zwak is door het Ushersyndroom, is bij mij de kans op complicaties bij een staaroperatie te groot. Het zou kunnen dat ik dan na de operatie nóg slechter zie dan nu. Een risico die ik en mijn oogarts niet durven te nemen. Best frustrerend; ik heb een oogziekte waar al geen behandeling voor mogelijk is. Dan heb ik er een complicatie bij die heel eenvoudig te verhelpen zou moeten zijn maar dat kan ook al niet.
Ik zal hier dus mee moeten leren leven. Dit is het continue veranderproces waar ik in leef.
Mijn zicht is vandaag niet anders dan gisteren. Mijn mindset wel.

Mijn succesformule

‘Vandaag incasseren, morgen weer verder’ is mijn voornemen.
Je zou misschien verwachten dat ik een succesformule voor dit soort gelegenheden paraat heb om mezelf weer helemaal op te peppen. Een truc die er voor zorgt dat ik alleen maar het positieve er van ga zien. Dat zou trouwens wel makkelijk zijn toch, als we allemaal een knop zouden hebben die er voor zorgt dat we altijd van iets negatiefs iets positiefs kunnen maken? En dan het liefst ook eentje die we direct kunnen omzetten. Dat scheelt een hoop pijn, zakdoeken en therapeuten.
(Mocht jij wél de ‘gouden formule’ of ‘de drie stappen naar…’ weten waarbij succes altijd 100% gegarandeerd is hoor ik het graag. En ik denk de hele wereld met mij.)

“Als je een opblaasbare bal onder water wilt duwen, blijft hij ook steeds weer boven komen.”

Rouw is als een opblaasbare bal

Veranderingen of tegenslagen gaan altijd gepaard met gevoelens van rouw. Van pijn, angst, woede en verdriet. Iedereen rouwt op z’n eigen manier en er is niet maar één goede. Wat ik zelf heb ervaren is dat ik rouw de ruimte moet geven die nodig is. Want als ik dat niet doe, ik stap over deze gevoelens heen, blijven ze terugkomen. Ik ben het gaan vergelijken met een opblaasbare bal: als je die onder water wilt duwen, blijft hij ook steeds weer boven komen. De lucht moet eruit, de pijn moet losgelaten worden, pas dan blijft de bal onder water. En hoe je die lucht eruit laat? Helaas, ook nu van mij geen succesformule. Want volgens mij werkt dit voor iedereen anders.

Losse flodders

Ik ben super trots dat ik mijzelf de ruimte en tijd gun om deze tegenslag van de verslechtering van mijn zicht door de staar te verwerken.
Ik gun mijzelf maar liefst één hele dag. Lekker vluchten op de bank met Netflix en chocola.
Maar na één dag voel ik mij nog niet beter. Nee gek hè.
Daar zit (of eigenlijk lig) ik dan met mijn verwachting, heb ik er gelijk nóg een teleurstelling bij te incasseren. Ik omring mijzelf met nog meer kussens en heb er inmiddels ook maar een dekentje bij gepakt.
Na twee dagen spreek ik mijzelf streng toe dat vluchten op mijn bank niet de succesformule voor het omgaan met gevoelens van rouw is. Ik moet aan de bak en er moeten ook wat calorieën van alle chocola worden verbrand.
Ik ga wandelen en boek een extra sportles (en ga ook, want helaas, alleen de intentie is niet genoeg). Ik schrijf om mijn gedachten en gevoelens te ordenen. Het lijkt mij zo mooi als je dan zo’n prachtige poëtische tekst vol inzichten uit je mouw schudt die je zó kunt gebruiken voor een boek of een songtekst van Bløf. Ik produceer alleen maar een onsamenhangend verhaal met losse flodders.

Want alleen als je ruimte geeft aan rouw kun je duurzaam naar de fase van acceptatie van de verandering in je leven.

Muziek brengt je terug

Een mooie songtekst schrijven, dat kan ik niet, maar luisteren wel. Ik heb een playlist met liedjes die veel voor mij betekenen door hun teksten of omdat ze mij terugbrengen naar bepaalde periodes in mijn leven, zoals de diagnose of het overlijden van een van mijn beste vriendinnen. Dan kan ik de pijn, het verdriet letterlijk los laten en dat lucht op.
Een deel van deze playlist heb ik in mijn boek Niet horen Niet zien Niet zwijgen gedeeld. Je kunt deze liedjes ook op Spotify beluisteren in deze NHNZNZ playlist.
Misschien inspireert het jou om jouw eigen playlist samen te stellen. En helpt het jou ook in periodes waarin je met verandering of tegenslag te maken krijgt. Want alleen als je ruimte geeft aan rouw kun je duurzaam naar de fase van acceptatie van de verandering in je leven.
En dat is volgens mij de basis van wendbaarheid.