Voor-zien

Voor jou geldt net zo goed als voor mij dat de toekomst nog vol veranderingen zal zijn. Grootse veranderingen met een grootse impact, kleine veranderingen met een kleine impact. Hiervoor hoeven we geen helderziende te zijn.
Al deze veranderingen doen een continu beroep op onze wendbaarheid. Of dat nu te maken heeft met een verandering in je gezondheid, de inhoud van je werkzaamheden of de transformatie naar een hybride werkvorm of nieuwe coronamaatregelen waar nu dagelijks over gediscussieerd wordt.
Kunnen we er maar beter op voorbereid zijn toch?

Hoe bereid ik mij voor?

Ik denk dat de meest gestelde vraag die ik tijdens interviews krijg is: “Hoe bereid jij je voor op de invallende duisternis en stilte?”
Ja, ik zou nu alvast braille kunnen leren zodat ik ‘straks’ kan blijven lezen. Maar wees eens eerlijk: zou jij het nu actief gebruiken als je nog wel genoeg kunt zien om te lezen?
Net zoals het leren van tactiele gebarentaal. Gewone gebarentaal heeft geen zin, dat zie ik straks niet meer. Het alternatief is een gebarentaal met tikken in elkaars handen. Ik denk ook niet dat ik dat nu al actief zou toepassen. Ik wil nog niet een leven lijden (ja met lange ij) alsof ik al op mijn ‘eindpunt’ ben. Steek ik dan mijn kop in het zand voor de veranderingen die komen gaan?

“Hoe bereid jij je voor?”

Confrontatie

Even zes jaar terug in de tijd. Het zijn de donkere dagen voor kerst als ik mijn dochters, dan nog maar vier en zeven jaar oud, ‘s ochtends vroeg naar school breng. Ze weten dat ze mij altijd een hand moeten geven in het donker zodat ik altijd kan voelen dat ze naast me staan en ik me kan focussen op het verkeer. Op het kruispunt bij de uitgang van mijn wijk staan we stil. Ik word verblind door de felle koplampen van de auto’s. Lieke laat mijn hand los en ik weet niet waar ze is. In een seconde schiet de gedachte door mijn hoofd dat ze de straat op is gelopen en onder de auto, die de wijk inrijdt, terecht kan komen. In paniek roep ik haar naam, maar ze geeft geen reactie. Mijn eigenwijze kleuter heeft geen idee wat zich in mijn hoofd afspeelt. Ze wil gewoon ‘zelluf’ lopen. Een paar tellen later hoor ik dat ze twee meter van mij af op de stoep staat, er is niets aan de hand. Maar ik weet: ik kan hun veiligheid in situaties als deze niet meer garanderen.

De regie houden

Lopen met een taststok is dan nog een te grote stap voor mij, ik kan het mentaal nog niet aan. Tegelijkertijd voel ik mij een slechte moeder omdat ik dit deel van de zorgtaak nu niet meer op mij kan nemen. Gelukkig kan ik bouwen op een rijke sociale omgeving die mij helpt met het brengen van mijn dochters in de wintermaanden. De mentale worsteling duurt dan nog twee jaar voordat ik de stap neem om te leren lopen met een taststok in het donker. Had ik dit maar eerder gedaan want het valt me mee, het geeft mij juist het gevoel van regie. Tot op de dag van vandaag laat ik mijn taststok het liefst ingeklapt op de kapstok liggen maar ik heb ook een stukje van mijn vrijheid teruggewonnen. Ik kan gaan waarheen en wanneer ik maar wil.
Het heeft mij geleerd vanaf dat moment te anticiperen op de voorbereidingen die ik moet treffen voor mijn toekomst.

“Niet gelijk met het eindpunt als startpunt maar stap voor stap, zodat het ook mentaal bij te houden is.”

Anticiperen

Hoe minder ik ga zien, hoe meer ik moet voor-zien.
Voor-zien wat er kan gebeuren, wat er gaat gebeuren en bovenal; wat er moet gebeuren.
Niet gelijk met het eindpunt als startpunt maar stap voor stap, zodat het ook mentaal bij te houden is. Daarom ben ik mij nu al aan voorbereiden op de dag dat ik mogelijk heel veel baat zal hebben bij een hulphond. Wederom een lastig onder ogen te komen feit maar wel eentje waarvoor ik geen glazen bol nodig heb om te weten dat die dag ooit gaat komen.
Hierover later meer…

Wat voor-zie jij in jouw leven en werk en hoe ben jij je daar al op aan het voorbereiden?